Laten we elkaar gaan accepteren
Laten we elkaar gaan accepteren in plaats van afwijzen en negeren. Lopend door de stad, is er niets leuker dan mensen kijken. Stiekem doen we het allemaal en zeker in de zomer. Als we een terrasje pakken. Want wie komt er allemaal voorbij en bevalt het mij. Razendsnel hebben we er een gevoel bij, een beeld. Iemand met paars haar, die valt op. En als er dan ook nog extravagante kleding bij is, dan kan jij de mening hebben. Wat ziet die er idioot uit, of zo loop je er toch niet bij. Een oordeel is geveld.
Belconsulenten
Bekijk alle consulenten
Laten we elkaar gaan accepteren
Nog niet zo’n lange tijd was er ook een taboe op het hebben van een tattoo. Want de onderliggende gedachte hierbij was en is, voor die mensen moet je uitkijken. We hebben allemaal zo onze eigen beelden, wat kan en niet kan. Des te extremer, neus piercings, opvallend haar, bloot gekleed, te korte rok, hoge hakken. Hoe gekker, hoe aparter. We vullen er bij in en kunnen er afkeurend naar kijken. Of juist genieten van die persoon dat die zo uniek is. En je er naar kijkt met een blik van, wat leuk, die is anders dan de rest.
Laat ieder mens zichzelf zijn
Dat laatste, het begint een beetje te komen. Maar we zijn er nog lang niet. We staan met alles nog in de kinderschoenen. Kijk nog maar eens naar de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Daar zit nog steeds een hele grote kloof tussen. Er wordt nog steeds niet geaccepteerd, dat beide seksen gelijk aan elkaar zijn. Laat ieder mens zichzelf zijn, dan valt de behoefte weg elkaar te onderdrukken. En hebben we allen profijt van.
Accepteren gaat niet alleen om uiterlijk
We hebben het nu gehad over mensen die opvallen qua uiterlijk, mannen en vrouwen. Allemaal zichtbare kenmerken waar we iemand al op kunnen afwijzen. Of de hemel in kunnen prijzen. Als het maar in ons eigen straatje past. We hebben moeite met iemand die anders is. Er zitten nog steeds allemaal stigma’s op.
Vroeger was gewoon iedereen zo’n beetje hetzelfde. Qua kleding, qua gedrag. Als je vroeger geen relatie had, vielen ze je al af. En werd er achter je rug om gegniffeld. Dat begint in de tegenwoordige tijd minder te worden. Maar nog steeds voel je, ik ben alleen en de vragen die ze aan je stellen, daar voel je gewoon die ondertoon.
Het is de ondertoon die voelbaar is
En juist die ondertoon, die is voelbaar. Zo hebben we ook heel snel in de gaten of iemand ons accepteert of niet. Alleen vraag je je dan af. Waar hangt dat vanaf of ik wel of niet geaccepteerd word ja of nee? Van de mening van een ander, van hoe de massa het zou willen zien? In feite wel. Want als je niet binnen de kaders valt zoals men het graag zou willen zien. Dan hebben de meeste mensen moeite met acceptatie.
We moeten nog steeds aan een bepaald opgelegd plaatje voldoen
Dit gaat zo ver, dat we bijna allemaal in de pas gaan lopen en blijven lopen. Omdat we graag geaccepteerd willen worden. En als je dat wilt, dan moet je voldoen aan een onzichtbare norm. Die nergens beschreven staat, maar er schijnbaar wel is.
Voldoen aan een onzichtbare norm
Als jij daar aan gaat voldoen, ga je als vanzelf met jezelf op een gegeven moment in een innerlijk conflict komen. Als je altijd jurken en rokken draagt, omdat dat hoort. Met bijbehorende pumps met hakken, omdat je weet dat anderen je nu zullen accepteren. Ontstaat er in jou een innerlijk conflict. Dit ben jij niet, jij bent iemand van een lekkere trui, gympen en een spijkerbroek. Maar ja, dan kijken ze je met de nek aan. Wat nu.
Je soms aanpassen is niet erg
Bijna iedereen zal zich ergens aan aanpassen, op zich is dat niet erg. Zo houd je ook rekening met anderen en omstandigheden. Maar wel als je er in doorslaat. Het effect hiervan is het volgende.
Jij houdt dit niet vol, en gaat als vanzelf in een negatieve energie terechtkomen. Je gaat commentaar leveren. Vanuit een boosheid, een frustratie. Diegenen die jou zien lopen in een rokje, jurk met pumps accepteren je op een gegeven moment ook niet meer. Want die zien dat jij jezelf niet bent. En gaan ook commentaar leveren.
Voldoen aan de norm geeft ook afwijzing
Zo ontstaat alsnog het afwijzen en negeren, van beide partijen naar elkaar toe. Maar jezelf zijn, dat durf je niet. Want dan denk je dat je wordt afgebrand en dat gebeurt dus ook. Want de maatschappij waarin we leven is nog niet zover, dat ze heeft geleerd te accepteren.
Doe je anders dan ‘normaal’ hoor je er niet bij
Zie je waar het misgaat, of je nou wel of niet voldoet aan wat ‘normaal’ is, accepteren blijft uit. De reden die hieronder aan ten grondslag ligt, heeft te maken met liefde. Als iedereen lief voor zichzelf is en dat wordt ons niet geleerd helaas. Dan zouden we iedereen accepteren zoals die is. Dat gunnen we het elkaar, dat vinden we dan juist heel fijn en bijzonder. Dan valt de afwijzing en het negeren weg.
We hebben allen nog een hele lange weg te gaan. Maar de voorlopers, mediums en paragnosten doen hun best steeds meer mensen te helpen bij hun proces, zichzelf te worden, te zijn en te blijven. Dan wordt elkaar accepteren, de nieuwe moraal.