De gever die weet het altijd beter en treft nooit geen blaam
Als het leven aan alle kanten tegenzit, je daarentegen ongelooflijk je best doet en niet krijgt wat je wenst, liefde telkens verdwijnt, betekent het dat er ergens iets misgaat. Dat door hebben, dat in willen zien, je daar bewust van worden, waar het aan ligt, is vaak een lange lijdensweg die jaren duurt.
Als je iemand bent met een enorm empathisch vermogen, stel je zomaar, zonder het te weten, ander voorop. Er zijn mensen die genieten van het geven en ze geven volop. De gever verzekert zich van liefde door het te geven. De gever denkt dat er dan sprake van liefde is. Ze voelen feilloos aan wat een ander nodig heeft en zullen altijd in die behoefte voldoen. Voor hun is dat liefde.
Ze zijn hulpvaardig, op de achtergrond aanwezig, willen niet voor in de rij staan, zeer zorgzaam en genereus. Dat zijn hun kwaliteiten. De valkuilen van een gever, door het geven vinden ze dat ze boven anderen staan. Zie mij, ik geef. Ze missen een innerlijk reflectievermogen, het ligt nooit aan hun, ze zijn altijd goed bezig, doen niets verkeerd. Ze zijn ook manipulatief vaak en zien anderen als hun bezit.
Diegenen die het geven verheven hebben en het zien als de ultieme vorm van liefde, krijgen nooit liefde. Ze ontnemen zich alles, ze geven alles. Ze zijn indirect, zullen nooit duidelijke taal spreken, hebben een afwachtende houding. Zo hopen ze de ander naar zich toe te trekken. Ze zijn kapot er van als de liefde verdwijnt, hun hele wereld stort in.
De ander krijgt de schuld, ze hebben geen idee wat hun overkomt, iedereen moet het weten dat ze zelf niets verkeerd hebben gedaan. En door het verhaal keer op keer te vertellen, beginnen ze er nog meer van overtuigd te geraken dat hun geen blaam treft. Vaak stap de partner op met stille trom. Die kan het niet meer opbrengen, die snakt naar adem.
Alles wordt geregeld, gedaan, eigen inbreng, ruimte, het is er niet. De gever vindt juist dat die de ander alle ruimte geeft, wederom het geven verwarren met liefde. Ik vraag nooit iets, ik vind alles goed, hoezo geef ik je geen ruimte? Totaal niet inzien wat er speelt, zijn eigen gedrag inzien. Er mankeert helemaal niets aan de gever.
Jaren kunnen voorbijgaan en de persoon die is verlaten, kwijnt compleet weg, het maar niet willen begrijpen dat de ander je heeft verlaten. Het was zo mooi, het was zo fantastisch, ik begrijp het niet. De volgende relatie kan zich aandien en het patroon herhaalt zich wederom. Ook deze partner verdwijnt, kan vreemd zijn gegaan en dat is koren op de molen van de gever.
Zie je wel, ik geef alles, ik geef al mijn vertrouwen, het is weer geschaad. Ik kan hier niets aan doen. Niet kijkend wederom naar zichzelf. Niet in de gaten hebben waarom deze partner ook van het toneel verdwijnt.
Bij mij komt er niemand meer in, ik vertrouw niemand meer. Ze sluiten zich compleet af. Kniezend in hun eigen misère, hopend dat de andere eindelijk in gaat zien dat die fout zit. Vaak hopen deze mensen ook dat diegene die hun verlaten hebben schuldgevoelens gaan krijgen, dat ze dezelfde pijn gaan voelen als dat de gever telkens meemaakt.
Ik heb hem gezegd dat ik zoveel pijn heb gehad na de verbroken relatie en hij gaf aan het te begrijpen, hij is nog vele malen erger. Hij ging vreemd. Ik ben het niet, ik ben goed, aan mij ligt het niet.
Ze speuren het internet af, willen begrijpen wat ze overkomt. Ze horen het woord narcisme en zien daar herkenning in. Zo ook manipulatief, niet in de gaten hebben dat ze het zelf ook toepassen door te veel te geven. Dat is het dus, zie je wel. Er moet een zondebok aangewezen worden. Helaas voor de gever, zolang die niet zijn eigen aandeel inziet, zal die nooit veranderen en zal helaas verzuurd het graf ingaan.
Gevers geven te veel, zien hun geven als het ultieme dat beloond moet worden door de ander met liefde. De liefde zien ze als hun eigendom en dat is het nooit. Hoe dan wel? Chat of bel met een medium en paragnost en durf open te staan voor de inzichten in je eigen gedrag waardoor het misgaat en je het te veel geven kunt gaan laten.
Medium Yvonne