Kinderen van de nieuwe tijd:

Kinderen zijn altijd van de nieuwe tijd! Dat vinden zij zelf, als ze eenmaal een eigen bewustzijn ontwikkelen, ook. Zij zijn een vernieuwing van ons zelf. Elke ouder en elk kind weet dat: we treden in de voetsporen van de ouders en vernieuwing.
Dat heeft wel degelijk alles te maken met de ontwikkelingsstroom van het leven zelf. De richting waarin het “oude” systeem zich beweegt en de beweging gaat een andere, onbekende richting op.

In onszelf wordt een nieuw bewustzijn geboren, een bewustzijn dat fundamenteel zal verschillen van het bewustzijn dat we tot nu toe kenden. Hoe dat er precies zal uitzien, ja dat kunnen we nou net niet voorspellen, omdat we dat dan moeten doen met de beperkte middelen die nu nog tot onze beschikking staan. Middelen die voortkomen uit dat “oude” bewustzijn. Maar we kunnen wel al een soort vooraankondiging zien, wanneer we onze blik richten op de kinderen. Hoewel voortgekomen uit ons, bevatten zij ook al een stuk van die nieuwe mens, dat in een totaal ander bewustzijn leeft dan de mens die wij zijn.
Elke ouder weet dat geen levend mens zó confronterend is als je eigen kind. Wat een geschenk en wat een uitdaging! Altijd en altijd zullen ze je aankijken met die blik van “en jij dan?” Door maar streng genoeg je autoriteit te laten gelden. Of door hem maar juist helemaal niet te laten gelden en je handen ervan af te trekken. En natuurlijk zijn we altijd te goede trouw geweest. Elke ouder zoekt naar de beste manier om een kind in deze wereld een goede kans te geven, maar over het algemeen houdt dat een aanpassen aan de waarden en normen van die ouders in. Zo is dat al generaties lang gegaan en zo zouden we het ook graag zelf weer willen doen. We weten namelijk ook niet goed hoe het anders kan.
Maar soms zijn er van die kinderen bij wie dit niet opgaat. Die komen hier met zo’n sterk eigen “doel” dat ze zich niet willen en kunnen aanpassen. Alle kinderen, maar vooral deze kinderen, eisen bijna van de ouder dat die een blik naar binnen werpt. “Je kunt me nu wel in dit of dat hokje willen stoppen, je kunt me nu wel willen beschermen, beperken of uitschelden, maar hoe zit het dan met jezelf? Wat voel jij dan?”
Ouders van nu gaan al anders met hun kinderen om. Er is in ieder geval in veel gezinnen het besef dat kinderen óók mensen zijn en dus best een woordje mogen meespreken. Maar die vraag, die blik, die spiegel die ze ons voorhouden, daarin kijken is nog niet zo gemakkelijk.

Spiegel...
Al jaren en jaren wordt er gesproken over de grote op hande zijnde veranderingen op deze planeet. Sommigen onder ons hebben daar groot vertrouwen in, anderen, misschien wel de meesten, vragen zich af wanneer dat dan eindelijk gaat gebeuren. Je zou er bijna cynisch van worden, als je je blik richt op wat er momenteel in de maatschappij gebeurt. Verlies van moraal, oorlog en geweld. Dat is de kijk op wereld die ons wordt gegund door het oog van de media. En als gevolg daarvan door onze kenissen, buren, familie en tenslotte onszelf.
Dat is een tunnelvisie. Zelfs de wetenschap is er allang achter dat je precies datgene zult waarnemen waarnaar je op zoek bent. De kosmos vormt zichzelf zodanig dat het je eigen overtuiging zal bevestigen.
Dit kunnen we dus maar het best onder ogen zien. Het verval en de aftakeling van de maatschappij spiegelen dus een verval en aftakeling in onszelf. Het zij zo. Dit is waar. Maar, waar zien we ook alweer onze toekomst? Oh ja, in onze kinderen. Zij zijn ons nieuwe zelf. Zij zijn, per defenitie, de boodschappers van de nieuwe tijd. Laten we daar eens goed inkijken, als we durven. We zijn het tenslotte zelf.

De nieuwe tijd
De nieuwe tijd, al in veel oude geschriften en mondelinge overleveringen voorspeld. Wij zouden er nu middenin zitten. Hoe moeten we ons dat voorstellen, deze overgang? Komt er een wereldwijde gebeurtenis die ons in één klap in die nieuwe tijd zet? Staat er dan plots op de plaats van alle oude, rigide, structuren ineens een frisse nieuwe strutuur? Is het dan eigenlijk meer dan het oude, maar dan gewoon weer aan de start? Dat laatste lijkt op de manier waarop de mensheid ook altijd naar haar eigen kinderen heeft gekeken.
Maar is dat wat we werkelijk verwachten van de nieuwe tijd? Ik dacht het niet. Of we het nu leuk vinden of niet, bewust zijn of niet, bijna ieder van ons voelt dat er fundamenteel iets moet en zal veranderen. We weten niet hoe dat er dan zal uitzien, maar het zal beslist anders zijn. Ook voelen we aan dat die overgang eerst geleidelijk zal plaatsvinden en dan steeds meer zal versnellen. Met misschien een grote klapper aan het eind. We voelen het, maar hoe moeten we dit zeker weten?
Wat we begrijpen is dat verandering betekent dat het oude niet meer zal worden gevoed en dus geleidelijk aan zal vervallen. Dat is ook wat we zien. Maar ook hopen we op en verlangen naar een geleidelijke opkomst en vormgeving van het nieuwe. Maar hoe herken je dat? Het is gemakkelijk om je blik te richten op de rommel. Maar het nieuwe … het is zo spannend, zo onbekend, zo “vreemd”, zo’n uitdaging.
En toch. Waar zien we deze nieuwe, vreemde, uitdagende toekomst het best weerspiegeld? Alweer: in onze kinderen.

Kinderen van nu
Al sinds het begin van de jaren zeventig laten, in toenemende mate, de nieuwgeborenen ons iets van die nieuwe wereld zien. Hun blik is zeker uitdagend. Soms pijnlijk vreemd. Vaak onmetelijk wijs, vreugdevol en liefdevol. Maar niet alleen dat. Naarmate ze opgroeien tonen ze een grote moeite met zich aanpassen aan de bestaande structuren. Niet dat ze dom zijn. Vaak zijn ze in tegendeel buitengewoon intelligent. Logisch, gevolgmatig denken is hun vreemd, zij denken meer in beelden, gehelen. Holistisch zou je kunnen zeggen. Vaak hebben ze een heel sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Sommige nemen veel meer waar dan de gemiddelde mens: ze zien kleuren, horen stemmen, weten wat de ander werkelijk voorheeft of kennen zelfs de toekomst.

Willen we dit allemaal nog wel?
Ze komen hier misschien om de dualiteit te ervaren. Au, dat doet pijn! Ze zijn het oh zo vaak niet met ons eens en toch duiken ze er diep in. Niks geen beperking of bescherming! Ze willen zelf ervaren hoe het is om een ander voor de kop te stoten, hoe het voelt om woedend, angstig, verliefd op een ander te zijn. Wat een onderzoeksdrift! Ze nemen het uiterst serieus. Maar wel op hu manier. Het is hun onderzoek, hun ervaring hier. En naast of liever doorheen dat alles, blijft hun rotsvaste overtuiging in liefde, rechtvaardigheid, respect bestaan. We gaan ervoor, maar we geloven er niet in. En eigenlijk vragen ze daarmee van ons om ons eigen geloof in de bestaande structuren eens grondig te onderzoeken. Willen we dit allemaal nog wel? Hoe sterker deze kinderen zijn in hun liefde, wijsheid, vreugde, hoe meer ze dat aan ons weerspiegelen en hoe meer wij zelf in staat zullen zijn alles wat er aan beperking op ons pad verschijnt te transformeren. Wij worden zelf mensen van de nieuwe tijd. Dat is de boodschap en het geschenk dat deze kinderen ons komen brengen. Niet uit betweterigheid, maar uit liefde. Omdat wij het zo goed kunnen! En samen zullen wij de vormgevers zijn van de nieuwe tijd.

Wil je graag tips en of je hart luchten? Neem gerust contact op met mijn collega’s op de WaarzeggersChat wilt je liever persoonlijk contact? www.paragnost-eddie.nl
Elisa